Στις 2-4 Ιουλίου θα διεξαγόταν το 1ο Συνέδριο Γονιμότητας, όπου ιερείς και γυναικολόγοι θα συγκεντρώνονταν για να μας πουν πώς να μην ξεχάσουμε να γίνουμε μάνες. Χωρίς καμία αναστολή προώθησαν αυτό το event με ένα αντίστοιχο βιντεάκι που βέβαια προκάλεσε έντονες αντιδράσεις για το πατροναριστικό του περιεχόμενο.
Το ότι η Εκκλησία είναι πάντα παρούσα σε τέτοιες εκδηλώσεις για να μας μιλήσει για το ιερό καθήκον της μητρότητας σχεδόν βαριόμαστε και να το σχολιάσουμε, αφού είναι γνωστό πως η γυναίκα στη θρησκεία έχει αξία όντως μόνο ως μήτρα και ως πάροχος φροντίδας. Η αντισύλληψη, η έκτρωση ή οποιαδήποτε πρακτική μπορεί να δώσει στα άτομα με μήτρα έστω ένα ποσοστό ελέγχου πάνω στο σώμα τους ήταν πάντα ζητήματα τα οποία η εκκλησία αντιμαχόταν.
Σε ακριβώς αυτή την κριτική στους παπάδες στάθηκαν οι «προοδευτικές» αντιδράσεις από ένα κομμάτι του πολιτικού φάσματος, τοποθετώντας αυτούς και τις «απόψεις» τους στο Μεσαίωνα. Ωστόσο, το συνέδριο δεν διοργανωνόταν από την Εκκλησία, αλλά από τον ορθολογικό διάδοχό της στα κυνήγια μαγισσών. Δηλαδή, από κάποιους εκπροσώπους της ιατρικής επιστήμης.
Γι’ αυτό, o ρόλος των γιατρών στη συγκεκριμένη εκδήλωση, αλλά και συγκεκριμένα των Μαιευτήρων – Γυναικολόγων είναι αυτός που μας φαίνεται σημαντικότερο να υποστεί κριτική. Αυτών, που ο λόγος πάνω στα σώματά μας θεωρείται ουδέτερος και αντικειμενικός, αφού είναι επιστήμονες και υποτίθεται πως δεν χωράει αμφισβήτηση στα λεγόμενά τους. Ωστόσο, στην πραγματικότητα ο ρόλος τους σε αυτά τα συνέδρια έχει άκρως πολιτική χροιά και είναι ακριβώς να επικυρώσουν την εθνική ατζέντα για το δημογραφικό πρόβλημα, περιτυλίγοντας την πειθάρχηση στα σώματά μας με «επιστημονικά», «αδιάσειστα» επιχειρήματα. Μας λένε και αυτοί, δηλαδή, ότι καθήκον μας προς το έθνος είναι να είμαστε μηχανές παραγωγής παιδιών, αποπροσανατολίζοντας τη συζήτηση στα βιολογικά όρια της αναπαραγωγής και στην έλλειψη ενημέρωσης. Λες και όντως ξεχάσαμε να κάνουμε παιδιά στα 25 μας.
Αυτή η κριτική –και όχι μόνο- μας έλειψε από τις αντιδράσεις απέναντι στο συνέδριο και αυτός είναι και ένας λόγος που νιώσαμε την ανάγκη να τοποθετηθούμε. Παρότι είναι αρκετά ενθαρρυντικό να βλέπεις τα social media να γεμίζουν κείμενα και βίντεο υπεράσπισης της αυτοδιάθεσης του σώματος και της επιλογής του αν θα γίνει κάποια μητέρα ή όχι, το κυρίαρχο επιχείρημα δεν ήταν στη βάση του αντίθετο με το κρατικό συμφέρον για το δημογραφικό. Το τελευταίο αναγνωρίζεται ως πρόβλημα από σύσσωμη την εθνική κοινότητα και ουσιαστικά οι διαφωνίες εντοπίζονται στις λύσεις του.
Οι πιο συντηρητικές φωνές μιλάνε για καθήκον των γυναικών να επανδρώσουν το έθνος, ενώ οι πιο φιλελεύθερες και προοδευτικές προτείνουν κοινωνικό κράτος με παροχές για όλ#, επιδόματα και επικέντρωση στην επίτευξη της ευμάρειας, έτσι ώστε οι άνθρωποι που θέλουν να γίνουν γονείς να μην διστάσουν να το κάνουν. Φυσικά της τελευταίας λογικής δεν της λείπει τίποτα από το να χαρακτηριστεί μία έγκυρη εθνική λύση για το δημογραφικό πρόβλημα, και συνεπώς την αύξηση του παραγωγικού εργατικού δυναμικού. Επίσης, αναγνωρίζει μια χαρά το πρόβλημα της υπογεννητικότητας, πράγμα που είναι ταυτόσημο με την επιφόρτιση των γυναικών με το καθήκον της μητρότητας. Έτσι, ακόμα και όλες αυτές οι αγανακτισμένες φωνές που έσπευσαν να κατακεραυνώσουν το συνέδριο, ουσιαστικά μιλάνε για συνέχιση του ιδανικού της πυρηνικής οικογένειας ως πυλώνα του έθνους, με ένα ενισχυμένο κράτος πρόνοιας να βάζει πλάτη, προωθώντας τον πατερναλιστικό και ελεγκτικό ρόλο του τελευταίου στις ζωές μας.
Η αναγνώριση του δημογραφικού ως κοινού μας εθνικού προβλήματος γίνεται με κοινό παρονομαστή και βασικό υποβόσκον ζήτημα την εθνική οικονομία. Η σύνδεση έγκειται στην αύξηση των υπερηλίκων, aka μη παραγωγικών εργατών και στην έλλειψη των νέων, δηλαδή των παραγωγικών. Στην ουσία, το θέμα δεν είναι πόσος είναι ο πληθυσμός αλλά η αναλογία των οικονομικά ενεργών έναντι των ανενεργών. Γι’ αυτό, πέρα από την έκκληση στις ελληνίδες να μην ξεχάσουν να γεννήσουν, άλλες λύσεις που προτείνονται είναι να βρεθούν τρόποι να εργάζονται οι ηλικιωμένοι ή ακόμη και η αφομοίωση των μεταναστών εργατών που αμειβόμενοι πενιχρά, μπορούν να αποτελέσουν στήριγμα για το ελληνικό κεφάλαιο. Βέβαια, για τους μετανάστες οι ρητορικές περί δημογραφικού μοιάζουν να πέφτουν σε αντιφάσεις. Από τους συντηρητικούς παρουσιάζονται σαν κίνδυνος, όπου πλάι στην υπογεννητικότητα των ελληνίδων απειλούν τον ελληνικό πληθυσμό (και πολιτισμό) με επιμόλυνση και αφανισμό. Αυτό είναι και που επικυρώνει και την υποτίμηση της εργασίας τους.
Διαπιστώνουμε, εν ολίγοις, ότι πέρα από το βιολογικά κοινό σώμα που έχει το έθνος-κράτος χτίζεται και ένα οικονομικά κοινό σώμα χωρίς διαφορετικά ταξικά/οικονομικά συμφέροντα που πρέπει όλο μαζί να παλέψει για την οικονομία του, για το ξεπέρασμα της κρίσης του.
Εν τέλει, τόσο στο συνέδριο, όσο και στις αντιδράσεις σε αυτό βλέπουμε μία ενωμένη εθνική – κρατική κοινότητα με κοινά συμφέροντα, για τα οποία όλες οι πλευρές αγωνίζονται με τις καλύτερες λύσεις που έχουν να προσφέρουν. Εμείς, ωστόσο, χεστήκαμε για την υπογεννητικότητα, σαμποτάρουμε την εθνική ενότητα και ευχόμαστε το έθνος αυτό να γεράσει όσο γρηγορότερα γίνεται. Ώσπου όλες οι μη παραγωγικές, άτεκνες γιαγιές να γεμίσουμε αυτόν τον τόπο με τις γάτες μας, παίζοντας μπιρίμπα σε κουνιστές καρέκλες.
