Την Παρασκευή 17/7/20 μοιράσαμε το κείμενο που ακολουθεί, σε κεντρικά σημεία και στο άλσος της Ν. Φιλαδέλφειας πετώντας τρικάκια στα ίδια μέρη, αλλά και στα Πευκάκια.
ΜΟΝΕΣ ΠΕΡΠΑΤΑΜΕ, Ο,ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΦΟΡΑΜΕ,
ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΑΡΑΒΙΑΣΤΗ ΜΕ ΚΛΩΤΣΙΕΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ
Το τελευταίο διάστημα γνωστοποιήθηκαν κάποια περιστατικά σεξιστικών επιθέσεων που έλαβαν χώρα κατ’ επανάληψη κοντά στο σταθμό στα Πευκάκια (πλατεία Παπαφλέσσα) και στα σύνορα Ν. Ιωνίας – Ν. Φιλαδέλφειας. Πιο συγκεκριμένα, δημοσιεύτηκε ότι διάφοροι τύποι ακολουθούν περαστικές γυναίκες και αυνανίζονται στην θέα τους, στα σημεία που προαναφέρθηκαν.
Τα περιστατικά αυτά μπορεί να είναι αρκετά συγκεκριμένα, αλλά σίγουρα ΔΕΝ είναι μεμονωμένα. Εντάσσονται σε ένα γενικότερο πλαίσιο διάχυτου σεξισμού, πολύ βαθιά ριζωμένου στους θεσμούς και στις σχέσεις που διακατέχουν τις ζωές μας. Αυτό το σύστημα λέμε και πατριαρχία. Οι μορφές που παίρνει είναι πολλές, αλλά μία πολύ έντονη πτυχή της είναι το πώς διαμορφώνει την εικόνα των σωμάτων μας, με βάση την ανδρική επιθυμία. Έτσι, μετατρεπόμαστε σε εν δυνάμει σεξουαλικά αντικείμενα, που υπάρχουν για να ικανοποιούν. Ταυτόχρονα, όμως, μας αποδίδεται και όλη η ευθύνη να περιφρουρήσουμε το σώμα μας, από τα «αρπακτικά», καθώς οι τύποι υποτίθεται ότι είναι από φυσιολογικό έως και θεμιτό να έχουν ασυγκράτητες σεξουαλικές ορμές. Ιδίως στην ελλάδα που η περηφάνια για το «καμάκι» εξάγεται ως προϊόν Π.Ο.Π. Επομένως, όλη μας η ύπαρξη διαποτίζεται από επιταγές σε σχέση με το τι πρέπει να φοράμε για να μην προκαλέσουμε, πώς να φλερτάρουμε, πώς, γενικά, να αποφύγουμε έναν βιασμό σε έναν κόσμο που ακόμα και όταν λέμε ρητά όχι, δεν είναι εκεί κανείς να το ακούσει. Αντιθέτως, έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα οργανωμένο σύστημα αποτελούμενο από την κοινή γνώμη, τους δικαστές και τα ΜΜΕ που μας μετατρέπει μέχρι και σε κατηγορούμενες. Γιατί, αντί κανείς να εστιάσει στον βιαστή/επιτιθέμενο ο οποίος έχει όλη την ευθύνη για την οποιαδήποτε παραβίαση ο ίδιος προκαλέσει, εστιάζει στην (ανύπαρκτη) ευθύνη εκείνης που δέχτηκε την επίθεση.
Οι σεξουαλικοποιημένες επιθέσεις και παρενοχλήσεις, βέβαια, δεν συμβαίνουν μόνο στα σοκάκια, στους σκοτεινούς δρόμους και στα πάρκα, αλλά παντού. Και φυσικά η υποτίμηση συνεχίζεται και με άλλους τρόπους: στη δουλειά με την υποτίμηση της εργασιακής δύναμης των γυναικών (εξώθηση σε χειρότερες συνθήκες εργασίας και χαμηλότερους μισθούς), στο σπίτι με την άμισθη οικιακή εργασία, με την μετατροπή του γυναικείου σώματος σε μηχανή παραγωγής παιδιών για το «μπουστάρισμα» του έθνους κλπ.
Επίσης, η πατριαρχική επιβολή μπορεί να πάρει μορφές ωμής βίας, πράγμα που συναντιέται συχνά και σε ταυτότητες που θεωρούνται αποκλίνουσες από άποψη φύλου, και σεξουαλικότητας, δηλαδή να εκφραστεί ενάντια σε γυναίκες trans και cis, σε λεσβίες, σε gay άνδρες, σε trans άνδρες, σε άτομα που δεν χωράνε στο δίπολο των φύλων. Σε άτομα που δεν χωράνε γενικώς. Τότε μπορεί η ύπαρξη στο δημόσιο πεδίο, αλλά και μέσα στην οικογένεια να γίνει αφόρητη και πολύ επικίνδυνη με τρομερό κόστος στα άτομα που τη βιώνουν.
Παρόλ’ αυτά θεωρούμε ότι ο δημόσιος χώρος είναι ένα πεδίο που με αφορμή τα περιστατικά που συνέβησαν και συμβαίνουν, χρήζει διεκδίκησης. Ήδη, σε αυτόν, η άνευ όρων ύπαρξή μας δεν είναι δεδομένη. Κάθε φορά που κινούμαστε, το κάνουμε με την προϋπόθεση ότι μπαίνουμε σε ένα πεδίο μάχης, όπου πρέπει συνεχώς να επιβαλλόμαστε, ενδεχομένως να πρέπει να μπούμε σε κάποια αντιπαράθεση, να πρέπει να απαντήσουμε σε (ή απλώς να αντέξουμε) παραβιαστικά βλέμματα, σχόλια και ίσως κάποια πιο αναβαθμισμένη επίθεση. Επίσης, όπως είπαμε και παραπάνω, αντίστοιχα πεδία μάχης θεωρούμε και το σπίτι. Δηλαδή δεν προσμένουμε κάποιον ασφαλή χώρο για να σωθούμε, γιατί ενδεχομένως να μην τον βρούμε και ποτέ. Γι’ αυτό άλλωστε δεν περιμένουμε και σωτήρες σε πρόσωπα, πόσο μάλλον αυτούς που έχουν καθοριστεί ως προστάτες μας. Οι πατεράδες, οι αδερφοί, οι μπάτσοι είναι η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος και σίγουρα δεν αποζητάμε κάποια «ασφάλεια» ή «προστασία» που νομίζουν πως έχουν να προσφέρουν.
Αυτό που προσπαθούμε είναι να διεκδικήσουμε όσο περισσότερο χώρο μπορούμε, από τους σεξιστές, τους «άνετους» τύπους, τους έλληνες μικροαστούς, όσους μας στερούν την ανάσα. Είναι πιθανό, σε πολλά από αυτά που βιώνουμε, να πρέπει να αμυνθούμε σε πρακτικό επίπεδο, να αντεπιτεθούμε, να σταθούμε αλληλέγγυες η μία στην άλλη και να δείξουμε φροντίδα. Όλα έχουν το βαθμό δυσκολίας τους και σίγουρα είναι διακυβεύματα, και όχι απαιτήσεις. Εμείς αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να βάζουμε πολιτικό πρόσημο στα βιώματά μας, να τα μοιραζόμαστε συλλογικά, έτσι ώστε να μην τα αντιμετωπίζουμε εξατομικευμένα, ως «προσωπικά προβλήματα»· αλλά μαζί, ως προβλήματα κοινά, πολιτικά με προοπτική το ξερίζωμά τους.
Τα τρικάκια που πετάχτηκαν:
